Słowa kluczowe:
China Mieville Cormac McCarthy Cortazar Cthulhu cyberpunk Dan Simmons dark fantasy fantastyka fantastyka socjologiczna fantasy Fritz Leiber George Martin Glen Cook Greg Egan H.P.Lovecraft hard SF heroic fantasy horror Ian McDonald Joe Haldeman Kane LEM literatura anglosaska literatura iberoamerykańska literatura piękna Lucasarts Marek Huberath Mario Vargas Llosa Marquez Masterton Neal Stephenson Paolo Bacigalupi Peter Watts Philip K. Dick powieść przygodowa realizm magiczny Sanderson Scalzi Stanisław Lem Steampunk Stephen Baxter Stephen King Steven Erikson Thomas Pynchon Walter Jon WilliamsOstatnio przeczytane:
realizm magiczny Archive
-
![Większość z tekstów zawartych w tomie polscy czytelnicy mogą znać, a na pewno Ci kupujący magazyny literackie i fantastyczne. Częsc z nich ukazały się na łamach nowej fantastyki, a minipowieść Lustra ukazała się w specjalnym wydaniu NF. Pisze o nich w dziale literatura piękna nie bez kozery i nie przez pomyłkę, to nie jest fantastyka jak moglibyście po nazwisko autora sądzić, a może inaczej, to nie jest po prostu fantastyka, choć na siłę i bardzo mocno mocno naciągając można by do niej te opowiadania wrzucić, podobnie jak teksty […]](http://przeczytane.org/wp-content/uploads/2016/08/w-poszukiwaniu-174x258.jpg "China Mieville – W Poszukiwaniu Jake’a… fantastyka spotyka realizm magiczny [#086]")
China Mieville – W Poszukiwaniu Jake’a… fantastyka spotyka realizm magiczny [#086]
Posted on 27 czerwiec 2016 | Brak komentarzyWiększość z tekstów zawartych w tomie polscy czytelnicy mogą znać, a na pewno Ci kupujący magazyny literackie i fantastyczne. Częsc z nich ukazały się na łamach nowej fantastyki, a minipowieść Lustra ukazała się w specjalnym wydaniu NF. Pisze o nich w dziale literatura piękna nie bez kozery i nie przez pomyłkę, to nie jest fantastyka jak moglibyście po nazwisko autora sądzić, a może inaczej, to nie jest po prostu fantastyka, choć na siłę i bardzo mocno mocno naciągając można by do niej te opowiadania wrzucić, podobnie jak teksty […] -
![Druga połowa XX wieku. Najlepsze czasy brunatnych dyktatur w bliskiej sercu pisarza Ameryce Łacińskiej. One to właśnie i pełna przemocy, tortur, tajemniczych porwań i zaginięć rzeczywistość Ameryki Łacińskiej drugiej połowy dwudziestego wieku przewijają się przez całą twórczość pisarza, także oczywiście a może nawet głównie przez traktującą przecież właśnie o terrorze politycznym i zastraszeniu ludzi krótką powieść ‚Nie ma kto pisać do pułkownika’ Miejscem akcji tej krótkiej powieści jest oczywiście Macondo, miasteczko które odwiedziliśmy już z okazji powrotu do Szarańczy, pierwszej powieści pisarza. W Szarańczy Marquez analizował archetypowe tematy […]](http://przeczytane.org/wp-content/uploads/2015/02/Gabriel-Garcia-Marquez-Nie-Ma-kto-pisac-do-pilkownika-174x258.jpg "Gabriel Garcia Marquez – Nie ma kto pisać do pułkownika")
Gabriel Garcia Marquez – Nie ma kto pisać do pułkownika
Posted on 2 luty 2015 | Brak komentarzyDruga połowa XX wieku. Najlepsze czasy brunatnych dyktatur w bliskiej sercu pisarza Ameryce Łacińskiej. One to właśnie i pełna przemocy, tortur, tajemniczych porwań i zaginięć rzeczywistość Ameryki Łacińskiej drugiej połowy dwudziestego wieku przewijają się przez całą twórczość pisarza, także oczywiście a może nawet głównie przez traktującą przecież właśnie o terrorze politycznym i zastraszeniu ludzi krótką powieść ‚Nie ma kto pisać do pułkownika’ Miejscem akcji tej krótkiej powieści jest oczywiście Macondo, miasteczko które odwiedziliśmy już z okazji powrotu do Szarańczy, pierwszej powieści pisarza. W Szarańczy Marquez analizował archetypowe tematy […] -
![Ulubiona powieść samego autora, którą uważał ją długo za swoje najbardziej udane dzieło, Szarańcza (hiszp. La Horajasca) nie jest powieścią tylko o sprawiedliwości, choćby wymierzanej po śmierci. Jest to także opowieść o polityce i zmianach społecznych w Macondo, tyle że zamiast Macondo można tu podstawić każde miasto i państwo… Pierwsza książka, nie do uwierzenia. To co w ‚Nie ma kto pisać do pułkownika czy ‚Złej godzinie jest ledwie okruchem tutaj mamy przedstawione jako danie główne. Na taką prozę nie można się przygotować intelektualnie. Jeśli 12 Opowiadań miałyby być […]](http://przeczytane.org/wp-content/uploads/2015/01/Marquez-szarańcza-145x215.jpg "Gabriel Garcia Marquez – Szarańcza")
Gabriel Garcia Marquez – Szarańcza
Posted on 14 grudzień 2014 | Brak komentarzyUlubiona powieść samego autora, którą uważał ją długo za swoje najbardziej udane dzieło, Szarańcza (hiszp. La Horajasca) nie jest powieścią tylko o sprawiedliwości, choćby wymierzanej po śmierci. Jest to także opowieść o polityce i zmianach społecznych w Macondo, tyle że zamiast Macondo można tu podstawić każde miasto i państwo… Pierwsza książka, nie do uwierzenia. To co w ‚Nie ma kto pisać do pułkownika czy ‚Złej godzinie jest ledwie okruchem tutaj mamy przedstawione jako danie główne. Na taką prozę nie można się przygotować intelektualnie. Jeśli 12 Opowiadań miałyby być […] -
![Do Marqueza wróciłem od książki od której zaczęła się moja przygoda z realizmem magicznym w ogóle. Odkupiłem więc starą edycję Muzy z serii BB, zaczytaną, wymiętą niemiłosiernie, jak człowiek po przejściach, ale i tak się ucieszyłem jak ze spotkania starego dawno niewidzianego znajomego. Przeczytałem ją od ręki, zaraz po przyniesieniu do domu, co wielkim osiągnięciem z uwagi na raptem 188 stron nie było, za to okazało się nawet większą pożywką emocjonalną niż czytanie zgromadzonych w tomiku felietonów i opowiadań po raz pierwszy. Tytuł ‚Dwanaście opowiadań tułaczych’ sugeruje czytelnikowi […]](http://przeczytane.org/wp-content/uploads/2015/01/Marquez-12-Opowiadań-Tułaczych-145x215.jpg "Gabriel Garcia Marquez – Dwanaście Opowiadań Tułaczych")
Gabriel Garcia Marquez – Dwanaście Opowiadań Tułaczych
Posted on 5 grudzień 2014 | Jeden komentarzDo Marqueza wróciłem od książki od której zaczęła się moja przygoda z realizmem magicznym w ogóle. Odkupiłem więc starą edycję Muzy z serii BB, zaczytaną, wymiętą niemiłosiernie, jak człowiek po przejściach, ale i tak się ucieszyłem jak ze spotkania starego dawno niewidzianego znajomego. Przeczytałem ją od ręki, zaraz po przyniesieniu do domu, co wielkim osiągnięciem z uwagi na raptem 188 stron nie było, za to okazało się nawet większą pożywką emocjonalną niż czytanie zgromadzonych w tomiku felietonów i opowiadań po raz pierwszy. Tytuł ‚Dwanaście opowiadań tułaczych’ sugeruje czytelnikowi […]
